En dan is het jaar 2021 alweer voorbij... Ik wil niet heel sentimenteel doen, of zo iets, maar persoonlijk heb ik daar best wel even stil bij gestaan. December is namelijk zo'n maand waarin ik mezelf werkelijk kan verliezen. Gewoon omdat het hartstikke leuk is om deze donkere tijd van het jaar af te sluiten met vrienden en familie om je heen. Om te genieten van alle lichtjes, gezelligheid, spelletjes en overdadig lekker eten. Maar stiekem kan het ook nog hartikke verstikken of als een enorme verplichting voelen en heb je eigenlijk wat tijd en ruimte voor jezelf nodig rond deze tijd. Geen idee hoe dat bij jou zit. Misschien herken je jezelf in mijn verhaal. Ik vind december hartstikke vol zitten met stigma's, dogma's, stereotyperingen, taboe's, geheimen, angsten en angsten, waar vooral niet over gesproken mag worden.
Naast de sinterklaas, kerst en afsluiting van het oude jaar, is december de maand dat ik jarig ben. 2 dagen voor kerst. Vroeger grapte ik dat ik gewoon eerder geboren wilde worden, omdat ik real-life de kerstdrama wilde meemaken en niet van een afstandje in iemands buik. Tegenwoordig heb ik moeite met het vinden van de juiste balans. Als ik echt zou kijken naar hoe ik in deze tijd mijn verjaardag zou willen vieren, dan is dat onder een dekentje op de bank waarin ik heel de Downton Abbey serie benchwatched. Dan zou je kunnen zeggen - doe je dat toch lekker. Wat kan jou dat schelen? - Maar hier komt het dilemma: Dit jaar heb ik een mijlpaal bereikt.
Nog even en dan mag ik me officieel een dertiger noemen. Geen idee of ik daar blij mee ben. Als ik het stigma van een dertiger bekijk, die door de maatschappij (lees: media) wordt neergezet, dan is mijn leven over als ik dertig ben. Hou jezelf vast, hier komt het niet bereikte verwachtingspatroon van een millennial: ik woon niet in een rijtjeshuis of VENIX-wijk, heb geen kinderen (als je mijn huisdieren niet meetelt), werk niet in de top van een multinational bedrijf, heb de wereld niet gered van een wereldwijde crisis en zelfs nog geen wereldreis gemaakt. Sterker ik ben nog niet verder gekomen dan 3 weken op de camping in Frankrijk, bij wijze van.
Aan de andere kant weiger ik te geloven dat ik 100% mislukt ben. Ooit zei iemand tegen me: "Wat nu als je het leven zou zien als een spel en je leeftijd als levels? Dan ben je toch hartstikke geslaagd! Zo van; Gefeliciteerd u hebt level dertig behaald. Op naar de volgende eindbaas."
Dit idee over het leven spreekt me wel aan. Sterker nog, de laatste paar maanden als 29-er heb ik een eindbaas gekregen. Ik heb nagedacht over wat ik nu eigenlijk wil en ik heb besloten dat ik afscheid ga nemen van het werken voor een baas. Ik merk dat ik daar eigenlijk heel ongelukkig van word. Toen ik de ideeën voorzichtig naast elkaar legde kwam ik de volgende tekst tegen:
Durf het leven te leven waar je van droomt. Ga vooruit en maak je dromen waar - Ralph Waldo Emerson.
En vervolgens leken alle puzzelstukjes meer en meer op zijn plaats te vallen. Dus, wat ik als dertiger ga doen is niet een gigantisch feest geven of me onder een dekentje verstoppen op de bank. Ik pak al mijn kerstballen bij elkaar en open een tweede praktijk. Volg me op Social Media om erachter te komen hoe het uitpakt en waar je me dan kan vinden.